mutlulukta gizli acılar....

Bir zamanların güzel programı Meksika Sınırı'nın has çocuklarından biri de Tarık Tufan'dı, bilenler bilir..."Yağmur" dergisine bir röportaj vermiş....Uzun ve güzel bir sohbet yapmışlar....Sonlara doğru bir yerde...söyledikleri ilginç geldi ve anılarım canlandı birden....Önce T.Tufan'ın dediklerine bir bakalım...Özetle şöyle diyor.."...Bir kalabalıkta bile, insanların neşeyle izledikleri birşeyin içinde, küçücük bir ayrıntı, benim uzun uzun orada düşünmeme sebebiyet veriyor...Yani diyelim ki , varoşlarda bir düğün salo nunda, gelinle damadın etrafına, ayağa kalkıp halaya duran insanlara herkes büyük bir mutlulukla bakarken, bu insanların hayatlarındaki o derin yaralara, derin acılara, bir an ara verip o iki insanın mutluluğunu paylaşabilmek için canhıraş alaya dur maları....bende başka bir duyguyu açığa çıkarabiliyor..." ...Bu sözler..Bir anda yıllar önceye götürdü beni.....Aynısını yaşadım çünkü.....Beykoz'da bir düğün salonu.....Herkes mutlu....Biri hariç....Gelinin babası olan, dayım....Kızına tapan bir baba....Evlen mesine karşı çıkmış o güne, o ana kadar...Salonda mutsuz dolaşıyor....Tam gelinle damat, imzaları atmışlar ve anne-babalarını öpmek için dolaşmaya başlıyorlar...Dayım, pistin ortasında kızına sarılıyor, onu öpüyor....kollarını açamıyor, öyle kalıyor....emi- nim ki, gözlerinden yaşlar akıyor....Ama herkes onu bırakmış, benimle uğraşmaya başlıyor....Çünkü, ben, dayımın o halini görünce, müthiş bir duygusallığa kapılıyor ve ne olduğumu anlamama fırsat kalmadan ağlama krizine tutuluyorum...Çenelerim birbirine vuruyor ağlarken....dakikalarca.....sonradan düşündüğümde.....çok sevdiğim bir insanın, hem mutluluğu, hem üzün- tüyü aynı anda yaşamasına dayanamadığımı anlıyorum....Hala, böyle duygusal sahneler beni ağlatır....Herkes neşe içindeyken, objektif bakarım o anki duruma ve tutamam kendimi....İşte Tarık'ın röportajını okuyunca, ona yerden göğe kadar hak verdim...Demek ki yalnız ben değilmişim böyle dedim...Bazen de tam tersi durumlar oluyor....Herkes üzgün, bazıları ağlıyor diyelim, bir olay karşısında....Yine bir ironi....Olayın dışına çıkıp bakıyor ve gülecek bir nokta bulup gülebiliyorum....Buna kızan- lar oluyor o zaman da.....Ben mi acaipim, yoksa bu normal bir insani durum mudur?...Çözemedim doğrusu......Umarım norma- limdir.....